Dzień Dziękczynienia kulinarnie. THANKSGIVING DAY IN POLAND.

Amerykanie dziś obchodzą święto Dziękczynienia. Jak się okazuje jest to wspólne święto amerykańsko-kanadyjskie, ale Kanadyjczycy obchodzą je w innym dniu. Byłam na spotkaniu kulinarnym, gdzie w międzynarodowym gronie zjadaliśmy pyszne dania, które zazwyczaj je się w ten ważny dzień w USA. Serwowali oczywiście rodowici  Amerykanie. 

Oprócz dań, które spróbowałam są serwowane inne dania jak dania z dyni, z dodatkiem żurawiny, zapiekanki z różnymi warzywami czy też ciasta ze słodkich ziemniaków czy też z dynią czy z orzechami pecan. 

Moment dodawania smażonej chrupiącej cebulki do zapiekanki z fasolką szparagową. 

Oto stół   pełen wspaniałości. Jest tam też zapiekanka z selera naciowego z pieczonym chlebem. 

Musiały oczywiście być indyki, soczyste i serwowane z bardzo dobrym sosem. 

Zapiekanka z mięsem mielonym z groszkiem i marchewką. 

Zapiekanka z zieloną fasolką szparagową 

Puree ziemniaczane ( Mashed Potatoes ) często też robione ze słodkich ziemniaków, a nad nim klasyczna zapiekanka - makaron z serem ( Mac and cheese )

Brukselka pieczona z boczkiem ( lub pancettą ) Brussels Sprouts with Bacon

Domowy sos do pieczonego indyka ( Homemade Gravy )

Nie mogło też zabraknąć klasycznego, staromodnego placka z jablkami. Apple pie.

Było pysznie !

Dwa bratanki. Langosz

Po raz pierwszy langosz jadłam w Czechach jako typowy fast food, a przecież to danie węgierskie. Sam placek bardzo mi smakował. Niestety tam polali go czymś w rodzaju keczupu, który nie był zbyt dobry. I zdecydowanie zmienił na niekorzyść smak tych placków. Potem zrobiłam je w domu. Były zdecydowanie mniej tłuste, za to bardziej puszyste. Podałam je z pysznym, dobrej jakości seremowczym. Moja wersja jest tylko z mąką, takie są serwowane przeważnie na Węgrzech, jak i w Czechach.  Jednak jest też wersja z gotowanymi ziemniakami. Może wypróbuję niebawem ? Tymczasem polecam domowe langosze. 

Składniki

0,5 kg mąki

25 g świeżych drożdży

więcej niż 250 ml letniej wody ( mleka )

1 łyżeczka soli

1 łyżeczka cukru

1 łyżka oleju 

1 łyżka kwaśnej śmietany

olej do smażenia 

dodatki

sos czosnkowy

dobry ser owczy lub krowi

Drożdże rozdrobnić i rozpuścić w ciepłej wodzie z dodatkiem cukru. Odstawić by pracowały na swą późniejszą smaczność ;) Mąkę przesiać, zrobić zagłębienie w kopce i wlać już gotowy rozczyn z  drożdży. Dodać śmietanę, sól i olej. Wyrabiać tak, by nie kleiło się do rąk. Odstawić w ciepłe miejsce na 30 minut. Po tym ciasto podzielić na około 9-10 porcji. Ukształtować kulki. Formować placki okrągłe w miarę. Ponownie zostawić do wyrośnięcia. Do głębokiej patelni wlać olej na wysokość około 2 cm. Smażyć z obu stron na gorącym oleju. Powinny być puszyste, złociste i nie nasiąknięte tłuszczem.  Zjadać należy gorące same, posypane serem lub sosem np czosnkowym. 

SMACZNEGO ! 

Żelazne domy w Puszczy Pyzdryskiej.

To relacja foto z wyprawy do krainy żelaznych domów. Kojarzy mi się bardzo ze świętem niepodległości, bo pojechaliśmy do Poznania dzień po tym święcie, chcąc spróbować rogali święto marcińskich na miejscu. Tam gdzie powstały. Ale planowałam też zobaczyć unikatowe w Polsce  w Europie domy z darniowej rudy żelaza, zwane "żelaznymi domami ".

Takie budownictwo wyróżnia budownictwo Puszczy Pyzdryskiej. Ten rodzaj budulca był wykorzystywany zarówno przy budowie ścian, jak i fundamentów.

Prawie wszystkie stare budynki w Puszczy mają takie fundamenty. Jest ona świetnym materiałem izolacyjnym. 

Darniowa ruda żelaza występuje w miejscach podmokłych, blisko powierzchni. Nie było trudno ją wydobywać. Jej obecność zdradzał brunatny kolor wody.

Takie budynki z rudy darniowej znajdowałam i na wsiach i w mieście. Są to zarówno budynki mieszkalne jak i gospodarcze.  Czasem jest to budulec mieszany. 

A takie zostały pamiątki po dawnych mieszkańcach niektórych z tych pięknych domów. Osadnictwo olęderskie zapoczątkowali Holendrzy, mennonici którzy uciekali ze swojej nietolerancyjnej ojczyzny do tolerancyjnej Polski. Byli świetnymi fachowcami w zagospodarowywaniu terenów podmokłych i  zalewowych. Budowali kanały odpływowe, domy były budowane przez nich na terpach ( specjalnie usypanych wzniesieniach ), by je uchronić przed podmywaniem wody. Niektóre domy miały specjalną konstrukcję ( szczególnie te na Żuławach ), by pierwsze piętro mogło być zalane. Dobytek, w tym zwierzęta na specjalnych kładkach można było szybko przetransportować na wyższe piętro.  Tam często było trzymane zboże. Nasadzenia wierzb, płoty budowane z wikliny, zatrzymujące nanos rzek czy specjalne odwadniające wiatraki, to tylko wycinek z ich gospodarowania. Potem na tym prawie osiedlali się  też Niemcy oraz Polacy. Niepolscy mieszkańcy zniknęli prawie wszyscy po 1945 roku. Zostały pamiątki...

Pasta z wędzonej makreli kontra pasta wegańska z wędzonego tofu.

Pewnego dnia zrobiłam doświadczenie, co tu ukrywać na moich domownikach :) Zrobiłam im pewną pyszną pastę do kanapek na kolację. Spróbowali i orzekli, że to pasta z makreli ! Serio, serio. Ale to nie była pasta z makreli, jaką robię zazwyczaj :) To była wegańska pasta z wędzonego sera tofu ( który sam w sobie jest przepyszny  ) z przyprawami i dodatkami. Ten przepis poznałam na warsztacie past wegańskich. Drugi przepis jaki Wam podaję jest rzeczywiście przepisem na pastę z makreli wędzonej. Można też ją zrobić z  każdą rybą z puszki w pomidorach lub w oleju. Bardzo często gości w naszym domu.  Zawsze jak myślę o pastach do chleba przypominam sobie scenę z polskiej, dobrej komedii : " Kogel-Mogel ". Tam pani Wolańska proponuje Kasi, by ta poszła na kurs robienia past twarogowych. Jaka jestem ciekawa jak by wyglądał taki kurs :)

Składniki

2 opakowania wędzonego tofu

4 łyżki koncentratu pomidorowego

1 łyżeczka czosnku granulowanego

1 łyżeczka papryki w proszku

2 łyżki oliwy lub oleju rzepakowego

2 łyżki sosu sojowego

Składniki dokładnie miksujemy.

Składniki

1/2 kostki sera białego półtłustego lub chudego

1 /2 wędzonej makreli lub 1 puszka ryby w puszce

1 mała cebulka pokrojona w kostkę

1 łyżeczka koncentratu pomidorowego ( opcja )

pół pęczka koperku posiekanego

świeżo zmielony czarny pieprz

sól

Składniki mieszamy

Radzę wypróbować obie pasty i porównać. Jestem ciekawa waszych wrażeń. Dodam, że mimo tego że nie jestem weganką, pasty wegańskie bardzo mi smakują. 

Kasztany po włosku. Castagnaccio.

Przepis na to niezwykłe ciasto znalazłam w książce " Kocham Toskanię. Kolory, smaki i zapachy ". Autorka to Giulia Scarpaleggia. Na początku wydawało mi się niemożliwe, by ciasto mogło się dobrze upiec bez dodatku drożdży, jajek, proszku do pieczenia czy sody. I ten dodatek rozmarynu. Szaleństwo jakieś.  Ale postanowiłam zaryzykować. Dokupiłam orzeszki pinii. Miałam akurat mąkę z kasztanów jadalnych, bo miałam zrobić biscotti kasztanowe dla odmiany. Już robiłam je po powrocie z pielgrzymki do Włoch.  Polecam przepis na biscotti . To składniki na małą blaszkę. Dokonałam też odstępstwa od pierwotnego przepisu, dodałam czarnych rodzynek afgańskich oraz oliwy aromatyzowanej pomarańczami, zamiast zwykłej oliwy. Niech Was ręka boska broni, by dodać do ciasta jakiegoś cukru czy innego słodzika. Mąka kasztanowa ma naturalną słodycz w sobie. Dokładnie tyle ile trzeba. 

Składniki

250 gr mąki kasztanowej

400 ml wody

20 gr orzechów pinii

75 gr rodzynek 

oliwa ( ja dałam aromatyzowaną )

rozmaryn

sól

Rodzynki należy namoczyć w letniej wodzie. Mąkę przesiać i dodać trochę soli.  Do mąki małą strużką dolewać wody i mieszać tak by nie tworzyły się grudki. Ciasto powinno być gładkie i mieć ładny jasnobrązowy kolor. Brytfankę wysmarować  oliwą. Do ciasta dodać połowę orzechów i rodzynek. Wlać do brytfanki ciasto. Posypać je resztą orzeszków oraz rodzynków i rozmarynem. Polać odrobiną oliwy i wstawić do piekarnika na na 35 minut. Powinno być suche na wierzchu i lekko popękane. Można jej jeść na zimno i ciepło. 

Warsztat kuchni kirgiskiej.

Na ten warsztat jechałam z chęcią poznania nowych smaków. Już w tramwaju jadącym z Pragi Południe widziałam Panią, o której pomyślałam że będzie prowadzącą. I to okazało się prawdą. Jechała ze mną Pani Emira z Kirgistanu, ujmująca i ciekawa osoba. W Kirgistanie była dziennikarką. Ale musiała opuścić kraj. Kirgistan jest niepodległy od 1991 roku. mieszka tam ok 110 narodowości, a państwo liczy 5,5 mln obywateli. 

Mieliśmy w planach zrobić lepioszkę, czyli rodzaj kirgiskiego chlebka. Robienie tego chleba to cała filozofia. Najlepsze są oczywiście z pieca opalanego drewnem. W takim piecu placki przykleja się na bokach pieca. Piec gliniany tandor jest prawie nie do zastąpienia. Prawie, bo my je zrobiliśmy w piekarniku. Oryginalny piec tandor powinien być opalany  drewnem. Ale te nazwy, zarówno chlebka, jak i pieca  do ich wypiekania przypominają hinduskie nazwy. 

Składniki są proste jak widać : mleko, jaja, mąka, cukier, drożdże, masło i sól. Drożdże nie zawsze są składnikiem lepioszki. Choć obecnie większość jest wyrabiana z drożdżami. W Kirgistanie często używa się do wyrobu lepioszek tłuszczu baraniego, co nadaje jej specyficzny smak. 

Lepioszka to nazwa rosyjska, właściwie to chleb nan i króluje w całej środkowej Azji. Jada się je oprócz Kirgizi w Kazachstanie, Tadżykistanie, Uzbekistanie i Turkmenistanie.

Ciasto wyrabia się kilkanaście minut. Powinno być dość twarde.

Ważne by uformować zgrabny placuszek z wgłębieniem. W środku jest zagłębienie. Do wypieku dla większej ilości osób stosuje się specjalne stemple z kolcami. Stempluje się środek lepioszki. W domu wystarczy z powodzeniem widelec. W tym miejscu ciasto nie urośnie.

 Przed włożeniem do piekarnika dobrze lepioszkę posmarować roztrzepanym jajkiem.

Ciekawy dip: ogórek, papryczka chilli, czosnek, sól i dobry jogurt, może być całkiem gęsty.

Podczas warsztatu pani Elmira opowiadała nam o swoim kraju. Jego mieszkańcach, historii i konieczności wyjechania z niego.

To męska kirgiska czapka filcowa.

Lepioszki w całej okazałości. Każdy starał się zrobić oryginalny, by później go rozpoznać. Bo wszystkie lądowały razem w piekarniku. Tradycyjne lepioszki są takie same.

Czy moja lepioszka w kształcie korony nie jest oryginalna ? I nie do pomylenia z żadną inną. A że wcale do lepioszki niepodobna ? Trudno. Za to była pyszna z tym dipem.

Przekąska z tuńczykiem PESCE FINTO. Spotkanie autorskie z Tessą Capponi-Borawską.

pesce finto

Kto nie zna felietonów Tessy Capponi-Borawskiej ? W czasach gdy dostęp do literatury kulinarnej był marny, każdy jej artykuł przenosił mnie do krainy, o której wtedy myślałam że nigdy nie będzie dane mi ją poznać. Włochy nieznane, magiczne i przepyszne. Dobrze, że się myliłam. Składniki, o jakich istnieniu nie miałam pojęcia, połączenia smaków, przepisy które inspirowały i rozpalały wyobraźnię.  W jednym z  jej felietonów po raz pierwszy przeczytałam o serze ricott, o czarnej kapuście i innych skladnikach. Nadal czytam jej artykuły w Kuchni. Gdy się dowiedziałam, że jest spotkanie autorskie musiałam na nim być. 

Kupiłam książkę " Jestem w kuchni " wydaną przez fundację " Jestem" , pomagającą osobom z chorobami onkologicznymi. Publikacja została przygotowana w ramach wspierania tej fundacji. W książce jest mnóstwo świetnych przepisów. Jeden postanowiłam wypróbować od razu, bo składniki miałam akurat w domu, a połączenie smaków wydało mi się dość ciekawe. PESCE FINTO. Wykonałam je z połowy składników. Powinnam je włożyć do formy w kształcie rybki, ale takiej nie miałam. Musiała starczyć zwykła salaterka. To nie wpływa na smak, tylko wygląd. Przepis świetny na przyjęcie, nawet wigilijne. Polecam.  To też dobry sposób na wykorzystanie ugotowanych ziemniaków z poprzedniego dnia. Któż nie miał takiej sytuacji ? 

Składniki

1/2 kg ziemniaków

20 dag tuńczyka w oleju

1 czubata łyżka kaparów

parę łyżek majonezu

1/2 łyżki oliwy z oliwek Extra Vergine

sól ( może być morska )

świeżo zmielony pieprz

ogórki małosolne lub kiszone do dekoracji

Ugotowane i obrane ze skórki ziemniaki rozgnieść widelcem. Dodać tuńczyka odsączonego z oleju. Dodać sól, oliwę z oliwek posiekane kapary, świeżo zmielony pieprz oraz majonez. Dobrze ugniatać, tak by powstała jednolita masa. Włożyć do foremki w kształcie ryby ( tak najlepiej ), zakryć folią i odłożyć na noc do lodówki. Wyjąć z formy, posmarować obficie majonezem ( ja posmarowałam mniej ) i obłożyć plasterkami ogórka małosolnego lub kiszonego. 

Inspiracje Wietnamem. PHOSOŁEK z gołębia.

Słyszałam od dawna, że rosołek z gołębia ma właściwości lecznicze. Co ciekawe gołębie kupiłam w Wólce Kossowskiej, zatem miałam już pierwsze zajawki co mogłabym zrobić. Bo nie chciałam robić zwykłego polskiego rosołku. Powstała kombinacja kuchni polskiej i wietnamskiej. Wywar wietnamski nie jest robiony z takich warzyw, jak marchewka, pietruszka czy seler. A ja lubię ten dodatek w rosole, bo czyni go bardzo aromatycznym i właśnie warzywnym częściowo. Wietnamskie dodatki,  a właściwie baza czyli kawałek cynamonu, czarny kardamon i anyż gwiazdkowaty oraz sos rybny i imbir oczywiście. Jak kupowałam to mięso, to Wietnamczycy polecili, by koniecznie dodać trawy cytrynowej, co też uczyniłam. Jeszcze ulubione cebule. Powstał magiczny wywar. Podany z chińskim makaronem, bo pho się skończyło. Limonka, młode pory i chilli dopełniły smaku. Ani rosołek ani pho. Taki phosołek.  

Składniki

2 gołębie

2 marchewki

2 pietruszki

1 trawa cytrynowa

1 por

2 gwiazdki anyżu

1 kawałek cynamonu

1 czarny kardamon

ok 3 cm świeżego imbiru

2 małe cebule

parę łyżek sosu rybnego

dodatki

1 limonka

1-2 chilli

1 opakowanie chińskiego makaronu z pszenicy

parę młodych porów lub dymka

sos rybny do smaku

sriracha 

Oczyszczone i pozbawione wnętrzności gołębie gotujemy na bardzo małym ogniu około 1,5 godziny w towarzystwie stłuczonej młotkiem lub zgniecionej nożem trawy cytrynowej, kawałka cynamonu, kardamonu i anyżu gwiazdkowatego. Dodajemy też uprażoną na suchej patelni pokrojoną w ósemki cebulę ze skórką oraz imbir pokrojony w plasterki. Po tym czasie dodać obrane warzywa. Następnie dosmaczyć sosem rybnym. Mięso oddzielić od reszty. Podawać przecedzony wywar z makaronem, mięsem, zieleniną, sokiem z limonki, chilli, sosem rybnym i srirachą. Jak kto lubi. 

Szkocka zupa ogonowa. Oxtail soup.

Ogony wołowe to produkt, którego nie znałam wcześniej. Pierwsze ogony wołowe kupiłam w Wólce Kosowskiej w sklepie z wietnamskimi produktami. Kupiłam nie wiedząc zbytnio co z nimi zrobić. Jakiś czas wcześniej czytałam o rzymskiej zupie ogonowej. Ale ostatecznie zainspirował mnie mundur brytyjski. Tak, mundur brytyjski z czasów II Wojny Światowej i polscy żołnierze z 2 Korpusu Polskiego w niego ubrani. Co mogli jeść jak już byli w Wielkiej Brytanii ? Może szkocką zupę ogonową. To danie bardzo smakowite, zawiesiste, odżywcze i sycące. Zupa dość gęsta, jak danie jednogarnkowe. Bardzo mięsna i zarazem warzywna w smaku. W sam raz na jesień.  

Składniki

1 ogon wołowy

3 łyżki mąki pszennej do oprószenia mięsa

2 średnie cebule

2 łodygi selera naciowego

2 marchewki

2 białe pietruszki

olej lub smalec do smażenia

2 łyżki koncentratu pomidorowego

około 2 litry wody

1 liść laurowy

łyżeczka pieprzu czarnego w ziarenkach

gałązka estragonu lub tymianku

2-3 goździki

parę łyżek wytrawnego sherry

świeżo zmielony pieprz czarny

sól do smaku

Ogon wołowy podzielony na części około 5-6 cm oprószamy mąką pszenną i obsmażamy na gorącym tłuszczu, aż mięso się porządnie zrumieni. Osączamy na papierowym ręczniku z nadmiaru tłuszczu. Na tłuszczu podsmażamy pokrojoną w kostkę cebulę na lekko złoto. Dodać mąkę która pozostała do cebuli.  Mięso zalać wodą. Dodać listek laurowy , pieprz czarny w ziarenkach, suszone zioła i goździki. Potem dodać pokrojone w krążki marchewki i pietruszki, pokrojone w kawałki łodygi selera naciowego oraz cebulę. Gotować razem 3-4 godziny. Mięso powinno być miękkie i łatwo odchodzić od kości. Gdy tak nie jest gotować, aż uzyska taką konsystencję. Wtedy wyjąć z zupy, oddzielić mięso od kości i dodać do zupy. Posolić. Dodać koncentrat pomidorowy i sherry. Podawać gorącą. 

1. 
   

Kuchnia japońska. Ramen na ekranie. TAMPOPO i THE RAMEN GIRL

RAMEN . Czy to jakieś danie, zjawisko a może moda ? Gdy pierwszy raz przeczytałam o ramenie nie wiedziałam co to jest. Przeczytałam o konkursie, w którym można było wygrać wejściówkę na film " Tampopo". Zapowiadało się ciekawie, bo to miał być western o jedzeniu. Western o zupie ?!?! Naprawdę? Temat na tyle mnie zaintrygował, że wzięłam udział w konkursie. I udało mi się dostać na seans. Ponieważ film był o jedzeniu to mnie wciągnął bezgranicznie, choć kuchnia japońska nie jest moim konikiem. Ale zupy azjatyckie to już inny temat. A to danie ma pochodzenie chińskie. Stąd już blisko do bliskiej mi kuchni wietnamskiej.
Fabuła filmu dość ciekawa.  Wszystko kręci się wokół filozofii jedzenia i tworzenia dobrego jedzenia. Poszukiwania smaku doskonałego.  Bohaterka filmu - właścicielka baru serwującego ramen nie jest zadowolona ze swojego życia. Niby nie jest zadowolona z serwowanej przez siebie zupy, ale tak naprawdę znalezienie idealnego przepisu na ramen jest remedium na wszystkie jej problemy.

Zaintrygowana jednym filmem o ramenie obejrzałam drugi " The ramen girl ". Oba filmy coś łączy oprócz tematu przewodniego. Aktor który w Tampopo pomagał właścicielce baru ramen gra również w drugim  filmie, tym razem mistrza który testuje kucharzy przygotowujących ramen.

I co to jest, ten mityczny ramen ? Jak dla mnie to bardzo bogata w składniki zupa. Japońska, ale z pochodzenia chińska. Bo jak wiadomo japońskie zupy są robione na warzywach i rybach. Na bulionie, dość tłustym z makaronem z mąki pszennej, najlepiej ręcznie robionym i dodatkami. Jakie to są dodatki ? Tu można uruchomić wyobraźnię. To może być prawie wszystko. A dlaczego ? Bo każdy może stworzyć swoją wersję ramenu. Są co prawda podstawowe rodzaje ramenu : 

shio na bulionie na kurczaku lub wieprzowinie z dodatkiem mięsa kurzego, kapusty pekińskiej, pora i bambusa

shoyu , głównie z kurczaka z dodatkiem tego mięsa lub wieprzowiny, wodorostów i jaj na prawie twardo ( żółtko jest lekko nieugotowane ), olejem chilli. 

tonkotsu na kościach wieprzowych, jest dość tłusty, serwowany min z sezamem i kawałkami np boczku. 

miso z dodatkiem pasty miso, wieprzowiną, czosnkiem

Przyznam, że ta wersja ramenu nie za bardzo mi smakowała, przez dodatek atramentu z mątwy. Ja nie lubię tego smaku. Za to dodatki były ciekawe. Śliweczka i listek. Makaron też mi smakował. Ja też stworzyłam swój ramen z moimi ulubionymi dodatkami. Na bulionie z kości wieprzowych, serwowana z mięsem wieprzowym,  z  klopsikami, porem, sezamem i olejem z palonego pora.

Zdrowo Podjeść. Spotkanie jesienne na Jazdowie.

Tak to jest jak rzeczywistość wirtualna zaczyna zmieniać swą postać. Spotkania w realu są o wiele przyjemniejsze. No i można spróbować zrobionych przez siebie przysmaków. Tym razem tematem przewodnim była jesień biegnąca przez park, las czy co tam jeszcze.  Idea jest szczytna - popróbować najlepszych rzeczy pod słońcem przygotowanych przez zebranych lub też nabytych dla pozostałych, by spróbowali. Minął już jakiś czas od tego spotkania, więc można powspominać miło.

Pyszne sery korycińskie i kumpiak, wędlina wyjątkowa.

Mrowisko przyjechało ze ściany wschodniej. Przysmak Ziemi Suwalskiej.

Tanchin, czyli ryż zapiekany po persku z kurczakiem. Szczypta egzotyki.

Pchali z buraka oraz moje danie pchali z fasolki szparagowej. Tym razem gruzińskie inspiracje.

Almałyk i spółka, czyli specjały tatarskie które przyjechały od Pani Marii z Supraśla.

Zupa selerowa, wykwintna i delikatna.  Jeszcze była solijanka pełna mięsnych smaków, ale załapała się do  zdjęcia niestety.

Kruche ciasteczka w postaci powabnych pieczarek. Hit internetu.

Pita idealna zarówno do hummusu, jak i do pchali.

Hummus z dynią, zachwycał smakami i jesiennym wyglądem.

Herbata nas rozgrzewała w ten zimny już dość dzień.

Papryka do pieczenia z bryndzą i boczkiem.

Ogólny widok na stół, na którym jeszcze oprócz wymienionych były kiszone pomidory, chleb żytni, śledzie na ostro, smalczyk domowy, adżika, ogórki kiszone, słodkie kulki, sękacz i cała masa różnych " śliwek " do popijania.

Tarta z porem i camembertem.

Kąski z wieprzowiny marynowanej wcześniej w cebuli.

I słodkie pyszności na koniec. Gdyby nie to, że było dość zimno na zewnątrz, to byśmy siedzieli do rana. Pyszne jedzenie to jedno, a świetne towarzystwo to dopiero jest szczęście prawdziwe. Do następnego spotkania :)