Zimowo. Ciasteczka ze świeżym imbirem.

Po raz pierwszy zrobiłam te ciasteczka 22 grudnia 2012 r., na święta Bożego Narodzenia. Wtedy jeszcze nie prowadziłam bloga. Szukałam wtedy w internecie przepisów na ciastka imbirowe, ale ze świeżym imbirem, a nie z proszkiem z suszonego imbiru, jakich jest cały ogrom. Moją żarliwość w poszukiwaniu wzmacniała okoliczność, że posiadałam sporo kłączy imbiru. Teraz już nie pamiętam skąd zaczerpnęłam przepis. Trochę go przerobiłam, dostosowując do swoich potrzeb. Podaję przepis na 2 duże blachy. Jedna porcja tych ciastek to zdecydowanie za mało. Znikają błyskawicznie. Na szczęście nie są trudne do zrobienia. Jest jednak pewien haczyk. Trzeba lubić imbir. Ponieważ jest on dodawany świeży razem z sokiem, w ciastkach jest bardzo wyczuwalny. 

składniki

140 gr masła

140 gr cukru białego lub brązowego

300 gr mąki pszennej ( lub trochę więcej )

szczypta soli

6 łyżek startego imbiru z sokiem

Masło wystawiamy na kilka minut z lodówki, by zmiękło. Następnie ucieramy je na puch z cukrem. Dodajemy szczyptę soli oraz stopniowo przesianą mąkę pszenną. Część może być z pełnego przemiału. Do masy dodać należy starty imbir z sokiem, ale bez włókien. Wyrabiamy ciasto, wałkujemy i odciskamy kształty ciastek jakie lubimy. W razie potrzeby można dodać więcej mąki. Układamy na pergaminie do pieczenia na blasze. Pieczemy około 10 minut w temperaturze 180 stopni C. 

Korea na ostro. Soegogi-daegaguk.

Od czasu zakupienia pół kilo koreańskich płatków papryki i wielkiego opakowania pasty gochujang, kombinuję jak je twórczo i smacznie wykorzystać. Tym razem postanowiłam zrobić zupę koreańską, ale na bazie wołowiny.  Zupa jest ciekawie robiona, bo marynuje się w mieszance przypraw już ugotowane mięso. Dodam, że pierwszy raz zrobiłam tą zupę z już ugotowanego rosołu na sposób klasyczny. Zostało mi sporo ugotowanej wołowiny. Nie miałam oleju paprykowego, dlatego skorzystałam z sezamowego. To świetny sposób na wykorzystanie rosołu na drugi dzień. Sposób dość drastyczny, bo ostry.  Na pewno dobry dla zwolenników kuchni azjatyckiej. 

Składniki

około 400 gr mostka wołowego

30 ziaren czarnego pieprzu

2 duże pory ( biała część )

2 małe rzepy

4 litry wody

sól do smaku

Mieszanka przypraw do mięsa

2 ząbki czosnku

2 czubate łyżki papryki w płatkach

5 łyżek sosu rybnego

2 łyżki oleju paprykowego lub sezamowego

Mięso namoczyć w zimnej wodzie kilka minut. Do garnka z wodą włożyć mięso, obraną i pokrojone na pół rzepy, ziarna pieprzu. Gotować aż mięso będzie zupełnie miękkie. Studzimy je i rwiemy na włókienka. Mieszankę dodajemy do mięsa. Można kilka minut marynować. Rzepę i por  kroimy na słupki. Do przecedzonego wywaru z mięsa dodajemy mięso, rzepę i por. Gotujemy, by por zmiękł. Doprawiamy solą do smaku. Serwujemy gorącą.

Regionalnie. Zasmażka z cebulą z wiejskim olejem rzepakowym.

To danie jest obecne na wigiliach rodzinnych od kiedy pamiętam. Była robiona na Wigilię  u Mamy mojej Mamy. Potrzebne są tylko trzy składniki, ale nie dajcie się zwieść. Olej rzepakowy musi być kupiony na targu " od chłopa ". jak to się kiedyś mówiło. Na targu w Radomiu, zwanym tajemniczo " Korej " można taki olej rzepakowy kupić. Ma cudowny żółty kolor i specyficzny zapach, który uwielbiam. Teraz już potrafię poznać jaki olej jest dobrze zrobiony. Źle zrobiony jest ciemny i gorzkawy w smaku. Nie można pomylić tego oleju z " olejem rzepakowym " sprzedawanym w sklepie. Ten ze sklepu jest blady, bez smaku. 

Zasmażka ta nie jest samodzielnym daniem. Polewa się nią ugotowaną na Wigilię kaszę gryczaną, ugotowaną białą fasolę lub groch z kapustą. Bez tej zasmażki nie wyobrażam sobie Wigilii rodzinnej. Smażymy na około 1/2 szklanki oleju rzepakowego 2 średnie cebule pokrojone bardzo drobno. Smażymy, aż cebula będzie miękka, ale nie brązowa. Solimy do smaku.
W tym roku moja mama przygotowała też kapustę z grzybami i grochem. Polana tym olejem smakowała niesamowicie. 

Tata na targu w Radomiu kupuje mi litr lub więcej na późniejszy okres. Najlepsze i najprostsze danie z tym olejem to bardzo drobno pokrojona cebulka, posolona i polana tym olejem. Może się przegryźć kilka minut. W takiej mieszance macza się dobry razowy chleb na zakwasie i zjada ze smakiem. Może już się domyślacie dlaczego tak lubię cebulę.  

Otomańska pokusa. Paczuszki z bakłażana.

Podobno film " Wspaniałe stulecie " cieszy się sporym zainteresowaniem. Jeden odcinek nawet obejrzałam, by zobaczyć o co w tym szale uwielbienia chodzi. Trochę zdziwiły mnie intrygi i knowania, bardziej wyrafinowane niż w niejednym kryminale. Przeraziły sceny morderstw, które co i rusz występują. Zniesmaczyły sceny niezgodne z prawdziwą historią. Ale jest za to na czym oko zawiesić. Stroje, klejnoty, obicia, wnętrza i ładne twarze. Reasumując, trochę za dużo dla mnie okrucieństwa w tym serialu. Ale podejrzewam, że kuchnia za to była wyborna. Jak choćby te roladki z bakłażana w środku z tajemniczym nadzieniem w środku. To danie ponoć z tamtych czasów. Mi bardzo smakowało, tym bardziej że lubię bakłażany. Świetne na przystawkę. 

Składniki

3 średnie bakłażany

2 małe piersi kurczaka

2 ząbki czosnku

5 ziarenek zmielonego ziela angielskiego

sok z 2 cytryn

olej słonecznikowy do smażenia

sól do posypania bakłażanów

spora garść płatków migdałów

1 cytryna do serwowania

Kurczaka pokrojonego w kostki wielkości około 1,5 cm x 1,5 cm wkładamy do marynaty sporządzonej z soku z cytryn, zmiażdżonego czosnku oraz zmielonego ziela angielskiego. Odstawić na około 2 godziny do lodówki. Na mandolinie tniemy bakłażana na dość cienkie płaty, ale nie takie prawie przezroczyste. Solimy je i odstawiamy na godzinę. Po tym czasie płuczemy z nadmiaru soli i osuszamy delikatnie. Płatki bakłażana smażymy na oleju i osączamy z nadmiaru tłuszczu. Układamy dwa płaty bakłażana na krzyż, na środku układamy kawałek mięsa i przykrywamy tymi płatkami bakłażana spod spodu, formując paczuszkę. Układamy do wyczerpania składników. Paczuszki układamy w żaroodpornym naczyniu, jeden obok drugiego. Pieczemy około 20-25  minut, w temperaturze 180 stopni C. Mięso w środku powinno się upiec. Podajemy posypane uprażonymi płatkami migdałów i obłożone ćwiartkami cytryny. 

Zimowe naleśniki z serem.

Naleśniki kojarzą mi się z cyklem bajek o Muminkach. Tam Mama Muminków robi je na śniadania, ale nie tylko. Podaje je też na przyjęciu. Ja też często robię naleśniki, niezależnie od pory roku. Ale zimą robię częściej naleśniki z serem, bo są pożywniejsze. Mogę jednak stwierdzić, że każde moje naleśniki są inne. Od dłuższego czasu nie używam do robienia mleka. Czasem jest to mleko sojowe, które kupuję. Ale skład tych gotowych mlek roślinnych pozostawia wiele do życzenia. Do tych naleśników dodałam mleko kokosowe domowej roboty, robione z wiórek kokosowych. Skorzystałam z przepisu z blogu Potrawy półgodzinne. Dodałam też te wiórki oraz mąkę z czarnej quinoa do ciasta. Nie odważyłam się zrobić naleśników z samej tej mąki, bo nie znałam jej właściwości i tego jaką konsystencję by nadała naleśnikom po upieczeniu. Chciałam, by były łatwe do zwijania, tak by bez trudu je nadziać serem, złożyć na cztery i usmażyć. Myślę, że takie naleśniki spodobałyby się Muminkom, ale nie byłyby wtedy zimowe. Bo one zapadają w sen zimowy, napchawszy  się wcześniej igliwiem. 

Naleśniki

o,5 szklanki mąki z czarnej quinoa

1,5 szklanki mąki pszennej 

1 łyżka zmielonych nasion lnu

spora garść wytłoczyn z maku ( opcja )

2 jaja 

1 szklanka mleka kokosowego domowego

1 /2 szklanki wiórek kokosowych po zrobieniu z nich mleka

2 łyżki oleju rzepakowego

szczypta soli

olej rzepakowy do smażenia (opcja )

Nadzienie 

250 gr białego sera półtłustego 

parę łyżek śmietanki 30 %

1 -2 łyżki cukru waniliowego domowego

masło z olejem rzepakowym do smażenia

domowe konfitury z dzikiej róży ( opcja )

Miksujemy składniki na naleśniki, w razie potrzeby można dodać więcej mąki, albo dolać trochę mleka roślinnego lub wody. Odstawiamy na kilka minut. Smażymy z obu stron na oleju lub na suchej , dobrej patelni bez użycia tłuszczu. 

Biały ser ucieramy dokładnie ze śmietanką i cukrem waniliowym. Smarujemy połowę naleśnika serową masą i składamy na ćwiartkę. Smażymy na oleju z masłem do smaku na lekko zloty kolor. Można każdy naleśnik posypać jeszcze odrobiną cukru waniliowego po wierzchu. Podajemy gorące z konfiturą lub bez. 

Porcja nadzienia na około  8 naleśników 

Po koreańsku, na ostro kisimy. Kimchi z kapusty pekińskiej.

Ostatnio bardzo często gotuję coś po koreańsku. Cykl zapoczątkowała zupa z kimchi , na którą przepis podała Inessa, Koreanka z Kazachstanu. By móc ją często robić potrzebny jest stały dopływ kimchi z kapusty pekińskiej.  Jak nie słyszeliście o kimchi to informuję iż jest to rodzaj kiszonki koreańskiej, którą można robić z różnych warzyw i składników, ale w Polsce jest znane głównie jako kiszonka z kapusty pekińskiej właśnie. Ja robiłam kkakdugi, czyli kiszonkę z rzodkwi głównie. Kimchi powstaje w procesie fermentacji bakterii kwasu mlekowego, które mają mnóstwo dobroczynnych właściwości. M.in wzmacnia odporność. To potrawa na okres przeziębień i infekcji. 

Zrobiłam kimchi  sama, to nie jest trudne, ale trzeba mieć koreańskie płatki z papryki. Gochugaru. Bez tego ani rusz. Ale bez problemu dostaniemy je w dobrych  sklepach z azjatycką żywnością, zarówno internetowych jak i w stacjonarnych. Z dziwnych składników ( dla niektórych przynajmniej ) potrzeba jeszcze mąki ryżowej i sosu rybnego. Ten przepis znalazłam w książce " Potrawy kuchni koreańskiej ", choć trochę go zmieniłam.  Zamiennie występuje tam składnik - sos krewetkowy lub sos rybny. Nie miałam sosu krewetkowego lub jak kto woli pasty krewetkowej, ale i tak wolałabym dodać sosu rybnego. Bo sos rybny bardzo lubię i moja rodzina jest do niego przyzwyczajona, a pasta krewetkowa jest raczej dla pasjonatów. Niektórzy wiedzą o co chodzi. W przepisie występuje również rzepa, ja jej niestety nie zdobyłam. Ale za to dodałam do mojego kimchi marchewkę. Podobnie jak Inessa do swojego, ponieważ jej kimchi bardzo nam smakuje. Moje kimchi wyszło dość ostre, może za dużo sypnęło mi się płatków papryki, a może tak ma być. W każdym razie nam to akurat odpowiada. Gdy nie lubicie bardzo ostrych potraw trzeba zmniejszyć ilość płatków ostrej papryki. Sól morską można zastąpić kamienną. 

Składniki

2 średnie kapusty pekińskie

1 szklanka soli morskiej

2 średnie marchewki

1 por ( biała część )

2 cm kłącza imbiru

2 ząbki czosnku

1 szklanka ostrej  papryki koreańskiej w płatkach ( gochugaru )

1 szklanka sosu rybnego

1/2 szklanki mąki ryżowej lub drobno utłuczonego ryżu

1 łyżka cukru

Kapustę umytą kroimy w kawałki, które łatwo chwycić pałeczką. Tak na jeden gryz.  Choć w oryginalnych przepisach kapusta jest tylko krojona wzdłuż na pół lub na duże kawałki. Układamy w wyparzonym słoiku warstwy kapusty przesypując je solą. Do wyczerpania składników. Następnie ubijamy kapustę, zakręcamy słoik i odstawiamy na kilka godzin. Mój stał nawet trochę dłużej. 

Do garnka wsypujemy mąkę ryżową i wlewamy 1/2 -3/4 szklanki wody. Gotujemy razem na małym ogniu do uzyskania konsystencji kleiku. Odstawiamy do ostygnięcia. Następnie do kleiku dodajemy paprykę w płatkach, sos rybny, cukier, zmiażdżone ząbki czosnku, starty imbir, por pokrojony w słupki długości  około 3 cm oraz marchewkę startą na tarce, tak by wyszły pałeczki jak do marchewki po koreańsku. Ewentualnie pokroić w podłużne słupki lub zetrzeć na zwykłej tarce na grubych oczkach. Te składniki trzeba dobrze wymieszać, najlepiej rękoma, ale konieczne są rękawiczki. 

Kapustę wyjmujemy ze słoika i na sitku przelewamy wodą, by ja pozbawić nadmiaru soli. Pozostawiamy by odciekła, a następnie mieszamy dokładnie z pozostałymi składnikami. Wkładamy do dużego słoika i odstawiamy na jeden dzień do 3 dni, by postał w temperaturze pokojowej. Potem wkładamy słoik do lodówki. 

Lazania macowa z serem.

Swego czasu bywałam często w Kazimierzu nad Wisłą. Nie miałam daleko, bo z Radomia jest tam, jak mawiają rzut beretem. Jeździłam tam na plenery plastyczne z kółka plastycznego i z Zespołem Pieśni i Tańca Ziemi Radomskiej " Łucznik ". Małe urokliwe miasteczko, które najbardziej lubię, gdy można w ciszy, niespiesznie pochodzić po rynku, posnuć się po zamku i zaułkach miasta.  W weekendy, a przede wszystkim w długie weekendy są tam jednak nieprzebrane tłumy. Trudno znaleźć miejsce na parkingu, potem miejsce w kawiarni czy restauracji. Ulatnia się czar małego miasteczka, gdy nie można przejść z zamku na rynek nie mijając przy tym kilkudziesięciu osób. Warto pojechać tam na tygodniu, nie w okresie wakacyjnym. Ale tak czy inaczej warto, jeśli jeszcze nie byliście. 

Teraz od czasu do czasu wybieramy się tam całą rodziną. Zazwyczaj podczas tych parogodzinnych wypadów odwiedzaliśmy restaurację " U Fryzjera". Niekiedy, by dostać się do środka trzeba było poczekać kilka minut na wolne miejsce. Swego czasu było to modna miejscówka w Kazimierzu nad Wisłą. Zamawialiśmy tam najczęściej dania kuchni Żydów Aszkenazyjskich, jak holiszki, żydowski kawior, ajercwibele, kreplach czy gęsi pipek. Raz zdecydowałam się na przystawkę w postaci macy serowej z sosem pomidorowo-paprykowym. Dostałam coś w rodzaju lazanii z płatów macy, przełożonej masą serową. Oddzielnie był podany sos, w rodzaju pikantnej salsy pomidorowej. Przystawka ta bardzo mi zasmakowała. Na oko zrobiłam ją w domu, pamiętając smaki i opis z karty dań. Pierwsza lazania wyszła dobra w smaku, choć maca trochę się rozpływa w dolnych warstwach. Kolejna wyszła ładniejsza, ale nie miałam aparatu, by to uwiecznić. 

Składniki

1 opakowanie tradycyjnej macy

1 opakowanie sera solankowego miękkiego - półtłustego ( około 300 gr )

250 gr sera żółtego 

1 szklanka gorącej wody lub  gorącego wywaru warzywnego 

olej rzepakowy aromatyzowany chilli do formy

Ser żółty zetrzeć na małych oczkach. Ser solankowy rozkruszyć w rękach. Utrzeć oba sery dokładnie, by się połączyły. Nie trzeba tej masy solić, bo ser solankowy jest dość słony. Mace nasączyć gorącą wodą lub gorącym wywarem warzywnym. Osączamy szybko i przekładamy masą serową, układając je w naczyniu żaroodpornym wysmarowanym tłuszczem roślinnym. Każdą warstwę smarujemy lekko olejem aromatyzowanym chili. Na końcu powinna być warstwa macowa. Lazanię zapiekamy 20-30 minut w temperaturze 180 stopni C. 

Korea na szybko i ostro. Hobakjeon.

Kuchnia koreańska coraz częściej gości w moim domu. Najczęściej jest to hit ostatnich dni, czyli zupa z kimchi. Ale zdarzają się i inne dania koreańskie, albo inspiracja ta kuchnią. Tym razem przystawka.  Znalazłam ten przepis w książce " Potrawy kuchni koreańskiej " wydanej sygnowaną przez Ambasadę Republiki Korei w Polsce. Kupiłam ją na dniach kultury koreańskiej. Większość zgromadzonych tam stała w kolejce po placki po koreańsku, a mnie najbardziej zainteresowała książka i różne koreańskie sosy oraz dodatki. Wtedy jeszcze nie wiedziałam co wybrać i padło na gochujang. 

Może być to dodatek do bulgogów ( wołowina w stylu koreańskim ) albo do innych mięs. Najlepiej użyć młodych cukinii, które są zazwyczaj cienkie. Wtedy lepiej je pokroić na skos. 

Składniki

1 cukinia ( najlepiej młoda )

1 jajko

1-2 chili

3 łyżki mąki pszennej

sól

Sos

1 łyżka sosu sojowego

1 łyżeczka oleju sezamowego

1 łyżeczka cukru

1 łyżeczka octu ryżowego

Cukinię pokroić w krążki dość cienkie, ale nie przezroczyste. Posypać je solą i odstawić na kilka minut. Przygotować mieszankę mąki pszennej z solą. Cukinie osączyć i osuszyć papierowym ręcznikiem. Obtoczyć w mące, a następnie w jajku i usmażyć na złoty kolor. Gotowe już krążki ozdobić cienko pokrojonymi krążkami chili. Podajemy z sosem. 

"Żydowski kawior".

Dziś podam Wam przepis na "Żydowski kawior", nie mający nic wspólnego z kawiorem i dobrze, bo takiego kawioru rybnego nie lubię. Ten żydowski jest całkiem inny.Pochodzi z kuchni Żydów Aszkenazyjskich. Pierwszy raz spróbowaliśmy go w restauracji na Próżnej. Bardzo nam zasmakował, choć mi wtedy bardziej smakowała pasta z jajek o wdzięcznej nazwie " ajercwibele ". Później w Kazimierzu nad Wisłą w restauracji " Fryzjer " jeszcze raz zjedliśmy. Za każdym razem smakuje inaczej. Mój mąż bardzo lubi wszelakie podroby i potrawy z nich, dlatego zrobiłam  to danie w domu. Nie od razu jednak, bo nie miałam bardzo ważnego składnika, bez którego kawior żydowski nie byłby tym czym jest. Mówię o gęsim smalcu. Owszem można zrobić to z masłem czy innym tłuszczem, ale wtedy czegoś brakuje w tym daniu. Jak znacie smak gęsiego smalcu, to wiecie o czym mówię.

Składniki

0,5 kg wątróbki kurzej

2-3  jaja ugotowane na twardo

2 cebule 

3 łyżki gęsiego smalcu

sól do smaku

świeżo zmielony czarny pieprz

Cebulę usmażyć na patelni, tak by była szklista i dodać wątróbkę pozbawioną żyłek i błonek. Smaży tak długo, by wątróbka nie była krwista. Przestudzone wątróbki bardzo drobno siekamy lub mielimy. Dodajemy drobno pokrojone jaja, lekko podgrzany gęsi tłuszcz, sól do smaku oraz świeżo zmielony czarny pieprz. Masę powinno się dobrze utrzeć, by smaki się połączyły, a składniki rozłożyły równomiernie. Tak przygotowaną masę należy schłodzić co najmniej 2 godziny w lodówce. Można wokół ułożyć pietruszkę i jaja na twardo do ozdoby.

Parkin z Yorkshire. Angielski sposób na listopad.

U mnie tak czasem bywa (a może i często ), że kupię jakiś produkt, warzywo czy owoc, a potem szukam zastosowań i przepisów. Nie inaczej było tym razem. W znanym sklepie angielskim kupiłam czarną melasę i złoty syrop. Dwie buteleczki z płynami w pięknych kolorach późnej jesieni. Czarnym i herbacianym. Chociaż na naszych trawnikach i chodnikach te kolory się raczej wymieszały i tworzą zupełnie inne odcienie brązowo-bure. Bo złota polska jesień już odeszła. Jest mroczny listopad. Pora zwinąć się w kłębek pod ciepłym kocem, zrobić duży kubek gorącej herbaty i pogryzając jakieś dobre ciasto ( no powiedzmy jeden kawałek ) czytać mroczny szwedzki kryminał czy " Dolinę Muminków w listopadzie". Ta pora roku kojarzy mi się nie wiem czy słusznie ze Skandynawią. Przepis jednak nie będzie skandynawski, ale angielski. To placek. który był robiony początkowo w Yorkshire, obecnie na terenie północnej Anglii. Ma ciekawą, trochę lepką konsystencję. Na początku myślałam, że mi nie wyszedł, bo kleił się do rąk. Ale potem doczytałam, że to jego cecha. Jest robiony na bazie płatków owsianych z dodatkiem czarnej melasy.  Może być przechowywany nawet do 2 tygodni w szczelnym pojemniku, ale tego nie wiem, bo u nas szybko się ulotnił. Jest nieco podobny w doborze przypraw do piernika, ale nim nie jest. Podobno najlepiej go jeść dzień po upieczeniu lub nawet po tygodniu leżakowania bo z czasem robi się lepszy w smaku. Jednak w domu z dziećmi trudno byłoby trzymać się tych reguł, co widać na zdjęciu poniżej. Nie mogłam zrobić zdjęcia, bo młodszy syn co chwila sięgał rączką po ciasto. W końcu odpuściłam i wyszła sesja z ręką :)

Co ciekawe, dzisiaj znalazłam artykuł w theguardian, że to ciasto na LISTOPAD. Wtedy w niektórych krajach anglosaskich i nie tylko odbywa się Bonfire Night, czyli noc fajerwerków. Gdy placka zje się za dużo to wtedy trzeba się udać na oficjalne obchody, by spalić kalorie, pooglądać fajerwerki i ogrzać się przy ogniu. 

Składniki

100 gr mąki pszennej

1/4 łyżeczki sody oczyszczonej 

100 gr masła

220 gr płatków owsianych

200 gr złotego syropu

70 gr ciemnego cukru

50 gr czarnej melasy

50 ml mleka ( może być roślinne )

2 jaja

2 łyżeczki imbiru w proszku

szczypta gałki muszkatołowej 

trochę czarnego pieprzu zmielonego

szczypta soli

W garnku należy na małym ogniu stopić masło, dodać do niego cukier, czarną melasę i złoty syrop. Nie doprowadzić do zagotowania się masy. Odstawić do wystygnięcia. W dużej misce wymieszać przesianą mąkę, sodę oczyszczoną, przyprawy oraz płatki owsiane. Do tego stopniowo należy dodawać mieszaninę z masła z cukrem, syropem i melasą. Aż składniki połączą się. Do tej mieszaniny dodajemy jajka lekko utrzepane z mlekiem. Wkładamy najlepiej do kwadratowej formy 20 x 20 cm wyłożonej pergaminem do pieczenia  i pieczemy około 1 godzinę 20 minut. U było gotowe wcześniej, bo miałam większą prostokątną formę. Po upieczeniu odstawiamy na 30 minut. Podawać najlepiej kolejnego dnia po upieczeniu. 

• 
  

Etiopska yndżera ( injera ) z doro łot i kyk alycza

Jakiś czas temu byłam na warsztacie kuchni etiopskiej. Uczyłam się tam przyrządzać typową potrawę etiopską - placek yndżera, który jest tym dla Etiopczyka czym chleb dla nas. Co prawda na warsztacie nie pokazano nam  jak od podstaw robi się ten chleb, ale zapamiętałam iż wystarczy trzydniowa fermentacja w ciepłym miejscu i można próbować. Udało mi się kupić w sklepie z superfoods, ogromnie teraz modnymi mąkę TEFF. Teff to endemiczne zboże etiopskie o polskiej nazwie miłka abisyńska. Byłam ciekawa efektu, bo na warsztacie nie były to placki z tej mąki, bo jak powiedział prowadzący kwaśny smak yndżery z miłki abisyńskiej nie odpowiada polskim gustom i receptura została zmieniona, podejrzewam że na mąkę z pszenicy. Jednak ja zdobyłam oryginalną mąkę teff, która na dodatek jest bezglutenowa. Placek powinno się serwować z różnymi sosami i dodatkami. Ja wybrałam dwa sosy. Jeden bardzo łagodny z grochu, a drugi z mięsem kurczaka. 

Składniki yndżery ( injera )

400 gr mąki teff

4 szklanki letniej wody 

sól do smaku

olej do smażenia

Mąkę przesiewamy i zalewamy letnią wodą , najlepiej w kamionkowym naczyniu. Naczynie powinno być większe, bo zawartość będzie fermentowała. Wierzch zakrywamy płócienną chustką i obwiązujemy gumką lub sznurkiem. Odstawiamy w ciepłe miejsce na 3 dni. Po tym czasie ciasto jest gotowe do przygotowywania placków. Dosalamy do smaku. Można smażyć na oleju lub na dobrej patelni bez tłuszczu. Po wylaniu masy na patelnię grubszą warstwą niż na nasze naleśniki czekamy na pierwsze dziurki w cieście i nakrywamy naleśnik, by doszedł. To ciasto smaży się tylko z jednej strony. Po usmażeniu odkładamy placek do wystygnięcia. Nie należy kłaść jednej yndżery na drugą. Placek w smaku wychodzi rzeczywiście dość kwaśny. 

Sos z grochu - kyk alycza

1 szklanka grochu 

1 średnia cebula

2 ząbki czosnku

olej do smażenia

1/2 łyżeczki kurkumy

1 - 1,5 szklanki wody

sól do smaku

Groch namaczamy na noc. Dusimy na oleju cebulę, tak by zbrązowiała i tworzyła jedną masę. Do tej masy dodajemy czosnek, kurkumę, groch i dolewamy wodę. Gotujemy aż groch stanie się miękki, w razie potrzeby trzeba dolać wody. Potrawę dosalamy do smaku. 

Sos do kurczaka - doro łot

4 udka kurczaka 

sok z 1 limonki

olej do smażenia

4 ząbki czosnku

1 kłącze imbiru

2 łyżki przyprawy barberie ( ew. ostra papryka )

sól do smaku

Udka myjemy , układamy na dnie naczynia, wyciskamy sok z 1 limonki i zalewamy wodą, tak by przykryły mięso. Gotujemy do miękkości. W czasie gotowania przygotowujemy mieszankę typową dla kuchni etiopskiej. Dusimy na oleju cebulę, tak by zbrązowiała i tworzyła jedną masę. To podstawa. Do tego dodajemy drobno pokrojony imbir oraz wyciśnięty czosnek oraz berberie (  lub ostrą paprykę ). Udka wyjmujemy, dodajemy do masy z cebuli i przypraw i dodajemy trochę wody z gotowania. Dusimy razem z pół godziny, dosalając do smaku. 

Na placki układamy dodatki w postaci sosów oraz twarożek do złagodzenia smaku. 

Turecka zupa weselna düğün çorbası.

Gdy kupiłam na Saskiej Kępie ładny kawałek młodej baraniny to miałam ochotę zrobić jak zwykle jakąś zupę w stylu arabskim z soczewicą lub cieciorką.  Ale miałam ochotę na nowe smaki i doświadczenia. Jakiś czas temu dostałam książkę " Recipes from the turkish kitchen " autorstwa Ghillie Basan. Znajduje się tam mnóstwo bardzo ciekawych i oryginalnych przepisów na dania. Tam znalazłam przepis na zupę, która jest zwyczajowo jest podawana na weselach tureckich. To düğün çorbası. Trochę ten przepis zmieniłam, gdyż nie miałam ziemniaków oraz nie dodałam jajka. Dodałam za to dużo ostrej papryki. Zupa jest dość delikatna, ma słodki posmak marchewki i zapach cynamonu. Jogurt jest raczej wychładzający, więc dodatek ostrek papryki jest wskazany. Zupa wskazana bardziej w okresie ciepłym, gdyż nie rozgrzewa. 

Składniki

około 1/2 kg żeberek jagnięcych 

2 marchewki

2 ziemniaki ( opcja )

1 laska cynamonu

50 ml jogurtu naturalnego

3 łyżki mąki pszennej

sok z 1/2 cytryny

1 żółtko jaja ( opcja )

2 łyżeczki masła

1  łyżka słodkiej papryki w proszku

1 łyżeczka ostrej papryki w proszku ( opcja )

sól do smaku

Mięso gotujemy z marchewką ( i ziemniakami ) pokrojonymi w kostkę oraz kawałkiem cynamonu i szczyptą soli w 2 litrach wody, do momentu aż mięso będzie odchodzić od kości. W misce mieszamy jogurt, mąkę, sok z cytryny oraz żółtko jajka- przy użyciu trzepaczki. Wyjmujemy mięso z powstałego bulionu i rwiemy na kawałki. Odcedzamy bulion, odkładając marchew ( i ziemniaki ). Do gorącego bulionu dodajemy mieszankę jogurtu i mąki i gotujemy do zgęstnienia zupy. Dosalamy do smaku. Na małej patelni rozpuszczamy masło i dodajemy słodką paprykę w proszku ( i/lub ostrą paprykę w proszku ) aż się połączą. W talerzu układamy stosik z mięsa. Wlewamy zupę dookoła. Skrapiamy mniej lub bardziej aromatyzowanym papryką masłem. 

Jesienne kolory. Zupa z brukselką.

Brukselka. Można ją kochać, albo nienawidzić. Ma raczej gorzkawy smak. Stąd te rozbieżności w ocenie. Ja uwielbiam, od kiedy pierwszy raz spróbowałam. Jeszcze za komuny. Mama ugotowała nam brukselkę jako jarzynkę do dania mięsnego zapewne. Tego akurat nie pamiętam, bo przy królowej wszystko traci blask. Małe, pyszne kapustki. Wtedy trudne do dostania. Dlatego też były wyjątkowe. 

To warzywo późnojesienne. Teraz jest odpowiedni czas, by robić z niej tartę czy zupę. Ja raz na pewien konkurs pokusiłam się by zrobić z brukselki gołąbki ! Robiłam też danie irlandzkie colcannon czy amerykańską zapiekankę z serem. Teraz podam przepis na prostą jesienną zupę z brukselką. Jak kupuję brukselkę od zaprzyjaźnionego sprzedawcy, mającego sklepik tuż obok mojego mieszkania - zawsze proszę o brukselkę mierzoną na garście. Stąd trudno podać dokładne proporcje. 

Składniki

2 garście brukselki

1 kg ziemniaków

2 małe marchewki

1 mała cebula

gałązka lubczyku z liśćmi

liść laurowy

parę ziarenek ziela angielskiego

sól do smaku

1/2 kubka śmietany 18 % ( opcja)

świeżo zmielony czarny pieprz

Ziemniaki, cebulę i marchewki  pokrojone w kostkę oraz obrane z zewnętrznych liści brukselki gotujemy do miękkości z liściem laurowym i gałązką lubczyku. Solimy do smaku. Można dodać śmietanę, ale nie trzeba. Już na talerzu traktujemy obficie świeżo zmielonym czarnym pieprzem. Prawda, że proste ?

Persymona, czyż to nie pięknie brzmi ? Sałatka pani Ani.

Persymona, jaka piękna nazwa. Kojarzy się ze starożytną Grecją. Inne nazwy tego owocu już nie są takie ładne : kaka, sharon, hurma, co nie umniejsza smaku. Kupiłam kilka razy, ale nie miałam pomysłu na ten owoc oprócz zjedzenia. Raz zrobiłam ciastka. I tyle. W miejscu gdzie obecnie pracuję jest tradycja przygotowywania spotkania przedświątecznego. Każdy coś ciekawego robi. Ja zrobiłam moje ruloniki skandynawskie z łososia. Szef przyniósł pyszne kulki z łososia. A pani Ania zrobiła świetną sałatkę z persymoną w roli głównej. Ta sałatka mnie urzekła.  Dowiedziałam się o szczegóły. Oczywiście dokonałam pewnych zmian. Powstały dwie wersje tej sałatki. Obie bardzo smaczne. Trzeba pamiętać, by dokładnie umyć owoc persymony, a jeszcze dobrze by było obrać ten owoc. 

 2  owoce persymony

2-3 garście rukoli

1 garść orzechów włoskich

1 ser pleśniowy typu camembert

1 łyżka miodu

sok z 1/2 cytryny

parę łyżek oliwy z oliwek lub oleju arganowego

sól do smaku

Owoce persymony obrać przed pokrojeniem w półokręgi. Ser pleśniowy kroimy w ósemki.  Z miodu, oleju, soli i soku z cytryny przyrządzamy sos. Układamy rukolę, persymonę, ser, orzechy włoskie. Polewamy sosem. 

2 owoce persymony

2 garście rukoli

kilka orzechów włoskich

50 gr sera korycińskiego z trawą żubrową

1 łyżka miodu faceliowego

3 łyżki domowego octu jeżynowego

2 łyżki oliwy aromatyzowanej skórkami pomarańczy

szczypta soli

Owoce persymony obieramy i kroimy w kostkę. Ser koryciński również. Z miodu, octu i oliwy przygotowujemy sos. Układamy rukolę, na niej składniki. Polewamy całość sosem. 

Pizza na makaronie Pho z wołowiną.

Teraz już nie pamiętam, czy ktoś mi ten film pokazał, czy u kogoś go zobaczyłam. Pizza Pho. Znajoma z FB zrobiła pierwsza. Byłam strasznie ciekawa, czy danie to będzie smaczne. Trochę mnie zdziwił jeden składnik, a mianowicie sos hoisin. Nigdy wcześniej go nie używałam, choć o nim słyszałam. Kojarzył mi się z kuchnią chińską, nie wietnamską. A przecież PHO to danie wietnamskie, a sos hoisin chiński. Nie miałam zatem składnika, który wydawał mi się dziwny w tym daniu, ale jednocześnie chciałam sprawdzić jak smakuje to danie w wersji z internetu. Co ciekawe hoisin jest wskazany do doprawiania dań z wieprzowiny i drobiu, a nie wołowiny. Udało mi się kupić  ten sos oraz kiełki, niestety nie było w okolicy bazylii tajskiej.  Jalapeno  z przepisu zastąpiłam chilli, a oliwę z oliwek olejem rzepakowym. Pikantnego sosu czosnkowego nie miałam, więc dodałam czosnek przeciśnięty przez praskę. Danie jest dość smaczne, chociaż starszy syn stwierdził, że lepsze by było gdyby to wszystko wymieszać....

Składniki na 2 pizze

1/2 opakowania makaronu pho

2 jajka

1 łyżeczka czosnku w proszku

1 łyżeczka chilli w proszku

2 limonki

2 łyżki oleju rzepakowego

1 duży stek z rostbefu

2- 3 łyżki sosu hoisin

1-2 ząbki czosnku ( opcja )

1 czerwona cebula

1-2 papryczki chilli

1 duża garść kiełków fasoli mung

garść liści bazylii tajskiej lub bazylii

sriracha 

Przygotowujemy marynatę z soku z 1 limonki, chilli w proszku, czosnku w proszku i oleju rzepakowego. Dobrze gdyby mięso się przegryzło z 2 godziny lub dłużej. Można to zrobić umieszczając mięso w torebce foliowej w której wcześniej umieściliśmy składniki marynaty. Gotujemy makaron pho w lekko osolonej wodzie, odsączamy, przelewamy zimną wodą i studzimy. Następnie mieszamy z 2 roztrzepanymi wcześniej jajkami. Mieszamy dokładnie, dzielimy na 2 części. Smażymy na patelni dwa placki, po kolei.  Placki powinny być  lekko przypieczone i chrupiące. W tym czasie smażymy też stek, tak jak lubimy. Kroimy go po odpoczęciu na cienkie plasterki. Placki smarujemy sosem hoisin lub sosem hoisin z wciśniętymi ząbkami czosnku. Układamy plasterki cebuli pokrojone w cieniutkie krążki, plasterki wołowiny, kiełki fasoli mung, listki bazylii, plasterkami chilli lub skrapiamy srirachą. Można skropić jeszcze sokiem świeżo wyciśniętym z limonki.

Checz u Kaszebe. Restauracja w Chmielnie.

Będąc na Kaszubach szukałam miejsca, gdzie można zjeść smaki tej ziemi.  Ale jakoś nie mogłam trafić na miejsce, gdzie by można było zjeść regionalnie. Pojechaliśmy do Chmielowa, by tam zobaczyć muzeum, gdzie prezentują tradycyjną ceramikę kaszubską. Mieliśmy ochotę na kawę i coś słodkiego i jeszcze zaczął padać deszcz. Wstąpiliśmy na ciacho, a zamówiliśmy dania obiadowe. Jedzenie bardzo dobre i nawiązujące do miejscowej tradycji. Pierożki z mięsem kaczki były po prosu cudowne. Farsz bardzo smaczny i wyrazisty, a ciasto odpowiednie. 

Danie w stylu cepelinów, ale ciasto robione z gotowanych ziemniaków. Podawane na pierzynce z kapustą. Danie warte odtworzenia. 

Dania z podrobów zawsze są w naszych zamówieniach, bo mój mąż je lubi.

Grysik z owocami sezonowymi został zarekomendowany przez nas dziecku jako kaszubskie lody. W menu nie było lodów, a były obiecane dziecku. Stąd taki pomysł. A grysik to taka potrawa z kaszy manny gotowanej na mleku na gęsto polana sosem owocowym i  posypana sezonowymi owocami.  W dzieciństwie jadłam często kaszę mannę na mleku na półpłynnie. Uwielbiałam to. 

Restauracja jest położona uroczo na nabrzeżu jeziora. Tylko trzeba uważać na dzieciaczki, by nie powpadały do wody.

W tym samym miejscu jest sklep z regionalnymi produktami. Urocze kaszubskie babiloty, chusteczki i inne wyroby z motywem haftów kaszubskich. 

Ferment na Muranowie. Pogadajmy o fermentowaniu znów.

Ostatnio moja aktywność towarzyska często jest związana z fermentowaniem. Serio. Jak nie warsztaty dotyczące fermentowania, to spotkania tego dotyczące. Czy to dlatego, że temat jest na topie ? To też.  Zawsze wydawało mi się, że to sztuka trudna. Pierwsze moje przymiarki to były pomidory kiszone po rosyjsku. Chciałam odkryć smak dzieciństwa. Dopiero po dwóch warsztatach odważyłam się na kiszenie, bo dowiedziałam się że ono może być krótkotrwałe, a możliwość doboru składników niemalże nieskończona. Kariera słoika :)

Tym razem dzięki koleżance znalazłam się na spotkaniu " Ferment na Muranowie", dotyczyło ono oczywiście kiszenia. Nie obeszło się bez fermentu małego, bo pomyliłam sale projekcji filmu. Oglądając obrazy Leonardo da Vinci zastanawiałam się co ma on wspólnego z kiszeniem i kiedy wreszcie zacznie coś fermentować. Kilka osób też się pomyliło. Ale powróćmy do tematu.  

W ciągu ostatniego czasu wyszły dwie książki o fermentowaniu. Jedną mam, choć zamówiłam niedawno. To " Sztuka Fermentacji " Katza, a nad drugą się zastanawiam. To " Kiszonki i Fermentacje " Aleksandra Barona. Na spotkaniu po filmie o Katzu w dyskusji uczestniczył właśnie autor książki Aleksander Baron, znana mi już Magdalena Tomaszewska- Bolałek, autorka książek m.in o kulturze kulinarnej Korei i Japonii. Był też  znany mi  kucharz Maciej Nowicki i dietetyczka Katarzyna Błażejewska. 

Wróciłam z myślą, by zrobić kiszone buraczki na barszcz. A dziś do steku na obiad były podane już 3 moje kiszonki - eksperymenty. Powiem, że jestem zadowolona z efektów. Będą dalsze próby. Bo całe życie jest jest jedną wielką nauką  i  od nas zależy czy mamy ochotę je zgłębiać czy nie. 

Jesienne kolory. Lazania z mięsem strusia i dynią.

Kaszuby, jakie są większość z Nas wie. Chociaż ja poznałam ich smak, dosłownie i w przenośni niedawno. I to całkiem przypadkowo. Wcale nie planowałam tam jechać. Serio. Dopiero jak się okazało, że syn ma obóz harcerski w Olpuchu, koło Wdzydz Kiszewskich, to zapadła decyzja by tam pojechać. I to na kilka dni, bo przecież nie kalkuluje się jechać taki kawał drogi na jeden dzień odwiedzin. Parę dni na Kaszubach i zrozumiałam ten zachwyt innych tym regionem. Piękne lasy, jeziora, balsamiczne powietrze. Aż żal było wyjeżdżać, tym bardziej że pobyt był krótki. Co ciekawe na Kaszubach udało się kupić mięso ze strusia, na fermie w Garczynie. Już wcześniej chciałam je kupić, ale jakoś nie wychodziło. Jeden z hodowców na Podlasiu nie sprzedawał mięsa, a w sklepach się nie trafiało. Raz w restauracji w Kazimierzu nad Wisłą zostałam zaproszona na danie ze stekiem ze strusia. Byłam zdziwiona, że wygląda i smakuje jak indyk. Po tym jak zobaczyłam prawdziwe mięso strusie i go spróbowałam doszłam do wniosku, że tam rzeczywiście ktoś zaserwował nam indycze mięso, wciskając kit że to strusina ! Mięso strusia nie jest jasne, bardziej przypomina wołowinę, nawet trochę wątróbkę jak jest usmażone. Smak też nie przypomina zupełnie indyczego. Ma specyficzny smak. Tego trzeba spróbować. Ja użyłam do lazanii sera zrobionego przeze mnie na warsztacie robienia sera, zamiast niego możecie użyć mozzarelli. Mięso strusia można zastąpić wołowiną. Gdy nie macie świeżych płatów lazanii, należy dwukrotnie zwiększyć ilość sosu pomidorowego i wydłużyć czas pieczenia o około 20 minut. 

Składniki

20 plastrów świeżej lazanii

ok 1 kg mięsa ze strusia

1/2 średniej dyni

1 cebula

1/2 szklanki sosu pomidorowego

ok 100 gr domowej parzenicy ( mozzarelli )

gałązka tymianku cytrynowego

gałązka rozmarynu

olej rzepakowy

sól

czarny pieprz

Na oleju rzepakowym przesmażamy cebulę pokrojoną w kostkę, jak cebula się chwilę przesmaży dodajemy zmielone mięso strusie. Powinno się  podsmażyć. Dodajemy sos pomidorowy oraz  sól do smaku, świeżo zmielony czarny pieprz, tymianek oraz rozmaryn. Dynię pieczemy pokrojoną w prostokątne kostki pieczemy w piekarniku skropioną olejem lub przesmażamy na oleju do średniej miękkości. Kostki powinny być tak pokrojone, by łatwo dało się na nich układać kolejne płaty makaronu. Dynia nie powinna się rozpadać. Formę do zapiekania posmarować olejem lub masłem. Na dno wylać trochę sosu. Układać płaty lazanii, na niej układać masę mięsną i kostki dyni oraz posypywać serem startym w drobne wiórki. Aż do wyczerpania składników. Na wierzchu ostatniej warstwy wylewamy odrobinę sosu, posypujemy serem i układamy kilka wiórków masła. Pierwsze 20 minut pieczemy pod przykryciem w temperaturze około 180 stopni C. Następne 20 minut odkrywamy naczynie . Podajemy gorące z sałatką sezonową.  Nie martwimy się, że danie jest nie fotogeniczne ;)

Ślimak wyszedł ze skorupy. Spotkanie Slow Food.

Nadszedł czas spotkania, podsumowania roku, który upływa i snucia planów na rok przyszły. Spotkał się "stary " i " młody " Slow Food, Szkoła na Widelcu. Było miło, przyjemnie i bardzo smakowicie. Było podsumowanie projektów wspólnych i działalności wielkiej warszawskiej rodziny Slow Food. Dobrze,  że pasjonatów tej idei w Polsce jest sporo. Wrzucam kilka zdjęć z tego spotkania.